مرگ حرامزاده را جشن نگیرید!
فی بگیر: «آنها (آفریقایی تباران برزیل) هیچ كاری نمی كنند. من حتی فكر می كنم كه آنها برای وضع حمل هم خوب نیستند»؛ «كشورهای آفریقایی مثل چاه مستراحند»؛ «آنها (پناه جویان مسلمان) مثل سگ عرق می كنند»؛ این جمله ها نه زنگ خطر فاشیسم، بلكه نمودهایی از خود فاشیسمِ جدیدند؛ جمله هایی كه شاید ده سال پیش كسی باورش نمی شد امروز به راحتی بر زبان رئیس جمهورهای تازه به صندلی رسیده ای مثل ترامپ یا رئیس جمهور تازه به قدرت رسیده برزیل در جای جای كره زمین جاری شوند.
غده های بدخیم فاشیسم به سرعت دارند در سراسر پیكر جهان منتشر و تكثیر می شوند. سال ۲۰۱۶ بود كه انتخابات اتریش، زنگ خطر روی كار آمدن اولین دولت راست افراطی بعد از جنگ جهانی دوم را به صدا درآورد. نامزد راست های افراطی تنها كمتر از چهار درصد با پیروزی فاصله داشت. این روزها شاهد دنیایی هستیم كه كشورهایی همچون ایتالیا به كشتی پناه جویان آفریقایی اجازه پهلو گرفتن نمی دهد و آن ها سرگردان در دریای مدیترانه جان می بازند؛ دنیایی كه مرزهای كشورهای آن در حال پررنگ تر شدن و حتی تبدیل شدن به دیوارها هستند.پس از آن در همین دو سال گذشته، راست های افراطی در كشورهایی همچون آمریكا، برزیل و ایتالیا قدرت را به دست گرفته اند و در كشورهای دیگری مانند فرانسه، آلمان، سوئد، هلند و انگلستان، در حال قدرت گرفتنند. این روزها شاهد دنیایی هستیم كه كشورهایی همچون ایتالیا به كشتی پناه جویان آفریقایی اجازه پهلو گرفتن نمی دهد و آنها سرگردان در دریای مدیترانه جان می بازند؛ دنیایی كه مرزهای كشورهای آن در حال پررنگ تر شدن و حتی تبدیل شدن به دیوارها هستند. وضعیت دنیای امروز به گونه ای است كه حتی «فوكویاما»، نظریه پرداز اقتصاد سیاسی كه فرو ریختن دیوار برلین و فروپاشی شوروی را «پایان تاریخ» و سرمایه داری لیبرال را نوع نهایی نظم حاكم بر جهان دانسته بود، امروز به تردید افتاده است؛ هر چند كه او مشكل را هنوز نه در نابرابری و فقر، بلكه در بحران هویتی ای می بیند كه لیبرال دموكراسی به ارمغان آورده است.
بسیاری این وضعیت را با وضعیت جهانِ قبل از جنگ های جهانی و ظهور هیتلر و موسولینی مقایسه می كنند. با وجود آنكه این مقایسه ها بیشتر به روساخت ها و همانندی های ظاهری می پردازند اما یك همانندی ساختاری میان امروز و دنیای صد سال پیش وجود دارد. دنیای ۱۹۱۴، برای نزدیك به نیم قرن بود كه دوره ای از رونق اقتصادی و تجارت آزاد جهانی را تجربه می كرد اما بخش گسترده ای از مردم از این رونق، بی بهره مانده بودند و محصول این دوره های رونق اقتصادی در دستان عده ای اندك گردآمده بود. در آن سال ها، نابرابری در اوج خود بود و مردم كه از ركودهای چرخه وار و پی در پی در رنج بودند، به دنبال مقصر می گشتند. آنها حس می كردند كه مشكلی در نظم موجود هست كه باید برطرف شود. هیتلر و موسولینی از دل چنین شرایطی سربرآوردند و تقصیرها را به گردن «دیگری» انداختند؛ «دیگری»هایی كه خود بخشی از نظم موجود بودند: كشورهای دیگر، پیروان دین های دیگر، مردمی از نژادهای دیگر. آنها مشكل نظم موجود را نه سرمایه داری، بلكه «دیگری»ها می دانستند.
سهم ۱ درصد ثروتمند كشورهای آمریكا، بریتانیا و آلمان از درآمد این كشورها از سال ۱۸۷۰ تا ۲۰۱۰
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب