فدرال رزرو مقصر بحران جدید بانکی است؟
به گزارش فی بگیر، طی بیشتر از ۱۰۰ سال چندین بحران بانکی در ایالات متحده پدیدار شده است و در هر زمان بحران بانکی، بانکها یا شرکتهای بزرگ، مؤسسات خصوصی کوچکتر و ورشکسته را بلعیدند.
فدرال رزرو آمریکا که عرضه کل دلار آمریکا در جهان را کنترل می کند، در سه سال قبل دو حرکت عمده انجام داده است؛ تزریق بی سابقه ناگهانی پنج تریلیون دلاری به اقتصاد ایالات متحده در طول همه گیری ویروس کرونا که موجب تورم بالا شد و الان افزایش سریع نرخ های بهره برای کاهش تورم که به بالاترین حد در ۴۰ سال قبل رسیده است.
انقباض پولی تهاجمی فدرال رزرو در سال قبل شاهد افزایش نرخ بهره در مجموع ۴۲۵ واحد در هفت مورد بود و بدنبال آن افزایش ۲۵ واحدی دیگر نرخ در اول فوریه که محدوده هدف برای نرخ صندوق فدرال خودرا به ۴.۵ تا ۴.۷۵ درصد رساند که بالاترین رقم از اکتبر ۲۰۰۷ بوده است.
عرضه پول، نقدینگی، اوراق قرضه
خیلی از اقتصاددانان قاطعانه براین باورند که فدرال رزرو در افزایش نرخ بهره بسیار سریع و بسیار بالا حرکت کرد، پول زیادی از عرضه جهانی دلار برداشت کرد و اقتصاد ایالات متحده را بدون نقدینگی کافی برای سرمایه گذاری های جدید، خصوصاً در صنعت فناوری رها کرد.
امن ترین و معمولی ترین اقدام سرمایه گذاری بانکها تحت چنین انقباض پولی تهاجمی، خرید اوراق قرضه خزانه داری تضمین شده توسط دولت ایالات متحده است. از آنجا که آنها دارای ریسک پایین نکول توسط دولت ایالات متحده هستند، نرخ بهره ثابت اما بازده کمی دارند.
با این وجود، از آنجا که سال قبل استارت آپ های فناوری به سبب کاهش درآمدهای مبتنی بر تبلیغات، به شدت به پول نقد نیاز داشتند، سرمایه گذاری خطرپذیر درحال نابودی بود و موجب شد بانکهای سرمایه گذاری شده در فناوری، مانند سیلیکون ولی مشتریان خودرا درحال برداشت بیشتر سپرده ها ببینند.
برداشت های بزرگ تر در نهایت موجب می شود هر بانکی آغاز به فروش دارایی های خود کند تا بتواند تقاضای برداشت مشتریان را برآورده کند. در نتیجه، سیلیکون ولی مجبور شد اوراق قرضه به اصطلاح امن خودرا با ضرر بفروشد و هنگامی که این موارد جمع شدند، منجر به ورشکستگی آن شد، نقطه ای که یک بانک نمی تواند به سپرده گذاران خود بازپرداخت کند برای اینکه بدهی هایش بیش از دارایی هایی است که در اختیار دارد.
حالا چه چیزی در انتظار است؟
در صورتیکه همه بحران ها نیاز به مقررات بیشتر و کنترل مشکل تر دولت را نشان می داد. شرکت ها، بانکها و مؤسسات خصوصی شدیدا خواهان «دست نامرئی» آدام اسمیت هستند؛ بازیگران خصوصی که برای منافع شخصی خود در یک بازار آزاد بدون دخالت دولت رفتار و از آن حمایت می کنند که برای کل جامعه بهتر است.
در این میان، سرمایه گذاران با عطش سیر نشدنی برای ریسک پذیری، بدنبال سودهای کلان هستند که مانند آخرین فروپاشی بانک ها، راه را برای سقوط ناگهانی هموار می کند.
بااینکه بحران بانکی فعلی در ایالات متحده مستلزم اقداماتی برای جلوگیری از اثر دومینو و جلوگیری از ورشکستگی بانکها در این کشور همین طور در سراسر جهان است اما سوال اصلی بسیار گسترده تر است.
پاسخی که ما بدنبال آن هستیم در نهایت باید به علل و آثار اساسی تری بپردازد تا درسی برای سرمایه داری باشد و نظام اقتصادی مسلط را برای قرن بیست و یکم بهبود بخشد.
باوجود همه رونق ها و رکودها در طول ۱۰۰ سال گذشته، ما نمی توانیم اقتصاد جهانی به هم پیوسته معاصر و سیستم مالی بدون مرز را کنار بگذاریم برای اینکه نیازهای فوری ما به مصرف گرایی و وابستگی بیش از اندازه ما به آنرا برطرف می کند.
همیشه تکنولوژی جدید، استارت آپ های جدید، ریسک ها و پاداش های جدید وجود خواهند داشت. آنچه ثابت خواهد ماند، برخورد بین اشتهای انسان ریسک پذیر و مقرراتی است که نیاز به ایجاد تعادل دارند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب